Reinier Zijl Azn (1980) is huisgenoot van de Kerk van Christus en lid van de Gereformeerde Kerk vrijgemaakt in Spakenburg.
Dit betekent dat Reinier vol overtuiging gelooft dat God, de Vader, als een creator de Hemel en de aarde heeft geschapen. Dat Zijn Zoon, Jezus Christus, voor onze zonden is gestorven en na drie dagen als overwinnaar is opgestaan uit de dood. En dat de Zoon ons de heilige Geest heeft gegeven om ons te troosten, te versterken en ons houvast te geven. Zijl: “In mijn ogen is dit de basis van het christelijke geloof.”

Verhalen

Verhalen zijn al vanaf Reiniers vroegste herinneringen een belangrijk onderdeel van zijn leven. In eerste instantie kreeg deze behoefte invulling door het verslinden van heel veel boeken. Via de welbekende kinderverhalen en sprookjes verbreedde zijn interesse zich tijdens zijn tienerjaren naar o.a. Stephen King, Tom Clancy, Clive Cussler en Preston & Child.
In die periode begon hij, ,,voor zover ik mij kan herinneren’’, ook voor het eerst met het schrijven van zijn eigen verhalen. Stoere jongensboeken waarvan de manuscripten tot op de dag van vandaag een vast onderdeel van zijn boekenkast zijn. Manuscripten die echter waarschijnlijk nooit als boek het levenslicht zullen zien omdat Reinier ze simpelweg zelf niet goed genoeg vond. Hij durfde zichzelf nog geen schrijver te noemen.
Waarom hij na de middelbare school nooit een opleiding is gaan doen in de richting van deze grote passie is niet bekend. Wel dat de passie altijd is gebleven; het vertellen van verhalen. Aan de hand van geschreven tekst, maar ook via fotografische beelden, tekeningen en schilderijen.

Anno 2018 is de interesse van Reinier Zijl qua lezen breder geworden. Hoewel hij hier tegenwoordig minder tijd voor reserveert, liggen er verschillende boeken op zijn nachtkastje. ,,Momenteel wissel ik ‘De Goddelijke Komedie’ van Dante af met Mo Gawdats ‘De logica van geluk’, Chris Hodges’ ‘Vier Bekers’ en ‘Slagschaduw’ van Sigmund Brouwer.’’
Ook zijn er (naast de artikelen uit zijn periode als journalist) de afgelopen jaren diverse artikelen en foto’s gepubliceerd in uiteenlopende magazines. De publicatie in de Tagrijn is daaronder waarschijnlijk eentje waar Reinier het meest trots op is. Simpelweg omdat het de bekendmaking betrof van zijn ontdekking van de visserijnummers B.U. 214 en 215. Twee registratienummers waarvan, voorafgaande aan de publicatie van zijn artikel, nooit bekend was geweest dat deze nummers ooit bestaan hadden.
Het bestaan van deze registratienummers heeft Reinier bij toeval ontdekt tijdens zijn onderzoek naar het visserijverleden van zijn geboortedorp Spakenburg. Bij dit onderzoek richtte Reinier zich voornamelijk op de verhalen en geschiedenissen die hoorden bij de inmiddels overleden eigenaren van die stoere houten vissersschepen. ,,Een onderzoek waarvan ik hoop er ooit nog verder mee te kunnen gaan.’’

Schrijver

Momenteel richt Reinier zich echter eerst op een ander onderwerp: het christelijke geloof. Persoonlijk heeft hij hier namelijk tijdens zijn depressie erg veel steun aan gehad. En in de hoop dat ook anderen steun in het christelijke geloof kunnen vinden, heeft hij dit verhaal -zijn verhaal- opgeschreven en gepubliceerd in zijn eerste officiële boek: Doof de Geest niet uit;.
Inmiddels durft Reinier zichzelf schrijver te noemen. En is hij, naar aanleiding van dit eerste boek, begonnen met het (logische) tweede deel. Een verhaal waarin hij op zoek gaat naar de Heilige Geest en hoe Hij werkt, welke gaven Hij geeft en hoe wij die kunnen vinden en kunnen… aanwakkeren.

Dit verhaal is nog lang niet af, zeker niet omdat Reinier nog steeds met zijn persoonlijke zoektocht naar de Heilige Geest bezig is. Maar wat er ook gebeurd en waar zijn zoektocht hem ook brengt; hij blijft schrijven. ,,Voor mezelf, maar ook voor de lezers. Ik blijf een schrijver in hart en nieren.’’