De Randmeren Herfsttocht. Dat is ‘m. De eerste toertocht waar ik mezelf voor heb opgegeven. Gewoon voor de lol. Niet om strakke tijden of iets dergelijks te laten noteren. Zover ben ik nog lang niet. Nee, i ik wilde gewoon de sfeer eens proeven van zo’n evenement.
Die sfeer heb ik echter (nog) niet geproefd. De maatregelen rondom Covid-19 gooiden namelijk roet in het eten. Op het moment van schrijven mogen er geen evenementen georganiseerd worden en mag je niet met meer dan twee personen bij elkaar fietsen.

GPX-data

Gelukkig bedacht de organisatie dat wij de route dus wel zelfstandig mochten fietsen. Alle deelnemers kregen daarom de GPX-bestanden doorgestuurd. Inclusief een tijdsopgave in welke periode we de route konden fietsen.
Aangezien de route praktisch langs mijn huis kwam, hoefde ik alleen de start- en eindlocatie aan te passen en kon ik de route daarna in mijn handheld gps laden. Normaal gebruik ik die alleen voor Geocaching, maar een route is een route.

55 km

De toertocht stond officieel ingepland voor 25 oktober, maar van de organisatie kregen we twee weken de tijd om de route te fietsen. Volgens heb dan, want ook daarna zou ik de route nog kunnen fietsen.
Maar ach, zoveel tijd had ik niet nodig. Ik had die zaterdag gereserveerd, dus dan wil ik ‘m die dag ook fietsen. Dit ondanks het feit dat ik in de week ervoor letsel aan mijn schouders en een hersenschudding had opgelopen.

De route

Die zaterdag ben ik dus gewoon vertrokken voor de 55 km waar ik me voor had opgegeven. Vanuit Spakenburg naar Baarn en vandaar over de Stichtse Brug naar de Flevopolder.
Echt spectaculair was de route, in mijn ogen, qua omgeving niet. Maar ja, ik ben in deze omgeving opgegroeid, ik ken het dus allemaal wel. Waarschijnlijk was het daarom niet bijzonder.
Ik had echter wel heel veel moeite om het einde te halen. De benen wilden wel, maar het leunen op het stuur voelde absoluut niet lekker door m’n schouders.. Daarnaast kreeg ik tijdens het fietsen telkens last van duizeligheid en misselijkheid door mijn hersenschudding.

Toch trots

Mentaal ging dit vanaf de Stichtse Brug behoorlijk aan me te vreten. En dat is nooit goed. Ik ben meerdere keren gestopt om weer ‘op krachten’ te komen. En gevoelsmatig ging het gewoon heel slecht.
Desondanks ben ik wel trots op mezelf; ik heb de volledig 55km gefietst. En dat in 2 uur en 44 minuten (bewogen tijd) en met een gemiddelde snelheid van 21 km/u.
Uiteraard bewaar ik de gpx-bestanden zodat ik deze route nogmaals kan fietsen. Gewoon om te kijken hoe ik ‘m fiets zonder lichamelijke klachten… en met meer trainingsmeters.

UPDATE:

Mijn fysiotherapeut vond het logisch dat ik last van mijn hersenschudding had tijdens het fietsen. Ze raadde het fietsen niet af, maar maakte mij wel erg duidelijk dat ik de komende weken moet proberen om mijn hartslag niet boven de 110 bpm te laten komen.
Toen ik hier tijdens andere tochtjes op ging letten was dit – een hartslag hoger dan 110 – ook ongeveer het moment dat mijn misselijkheid en hoofdpijn op kwamen zetten. Zakte mijn hartslag, dan verdween ook de misselijkheid. Bijzonder.