Ik heb Ygritte de afgelopen periode redelijk gepimpt. Een nieuw kleurtje, een nieuwe ketting, een nieuw zadel en nieuwe pedalen. Ik wist wel dat de buitenbanden ook aan vervanging toe waren – en dat was me recent ook nog verteld door een fietsenmaker -, maar daar had ik nog niet de tijd voor genomen. Vandaag bleek echter maar weer eens dat een gewaarschuwd mens voor twee telt.

Werk-woonverkeer

Vanochtend mocht ik, samen met mijn werkgever, een verkoopwagen bestickeren in Amerongen. Een mooie klus op ongeveer 40 km afstand van huis. ’s Middags was ik vrij. Dus had ik besloten om mijn fiets achterin de werkbus te laden en na de klus fietsend terug naar Spakenburg te rijden.
Zo gezegd, zo gedaan. Mijn werkgever vertrok met de werkbus, terwijl ik in mijn werkkleding op Ygritte stapte. Terwijl er een mooi najaarszonnetje aan de hemel stond, bestormde ik nog geen vijf minuten later de Amerongse Berg. Aan de gemakkelijke kant (volgens de wagenbouwers); dat wel. Misschien dat het daarom zo gemakkelijk aanvoelde. Of het kwam omdat ik eerder deze maand al een aantal andere heuvels had beklommen.

Afdaling

Bovenop wist ik in ieder geval zeker dat ik het zwaarste deel van de route had gehad. Nu naar beneden en daarna een redelijk tempo proberen vast te houden op het zo goed als vlakke deel.
Met 50 km/u denderde ik naar beneden. Tijdens die afdaling was er even een moment van angst, maar dat wist ik snel van me af te schudden. Nieuwigheid zullen we maar zeggen. De gedachte dat ik een redelijk stevige fiets heb, inclusief een helm op m’n hoofd, zorgde ervoor dat de angst net zo snel verdween als dat het gekomen was. Doorgaan!

Het spoor

Achteraf denk ik dat het grote probleem veroorzaakt werd door de spoorwegovergang die ik op een gegeven moment kruiste. Maar de oorzaak kan natuurlijk ook ergens hebben gelegen. Ook na die overgang fietste ik met een mooie 28 km/u over het asfalt. Er leek geen vuiltje aan de lucht. Ik had er zelfs geen last van dat ik geen fietsbroek aan had.
Het ging ontzettend lekker… totdat ik bijna bij Terschuur was. Het fietsen begon zwaarder aan te voelen en elk hobbeltje werd duidelijker voelbaar. Een aantal keer heb ik m’n achterband bekeken, maar in eerste instantie zag ik niets. Was het misschien het gemis van een zeem onder m’n kont?

Mijn eerste lekke band

Een paar kilometer verder bleek er echter nog amper lucht in mijn band te zitten. Ik reed zowat op m’n velg. Stoppen? Natuurlijk! Als de velg beschadigd raakt, heb ik een groter probleem.
En ja, ik had nu al een groot probleem. Ik had namelijk geen nieuwe band en geen fietspomp bij me. En de enige fietser die voorbij kwam had ook geen fietspomp bij zich.
Zucht. Moest ik nu echt de pechhulp opbellen? Daar had ik absoluut geen zin in. Maar een andere keus was er niet. Lopen was geen optie.

Pechhulp

Na iets meer dan 24 kilometer, net over de helft, moest ik m’n vrouw bellen met de vraag of zij me op kon halen. Zo’n telefoontje voelt niet fijn. Je wilt niet opgeven, maar soms kun je niet anders. Ik nu ook niet, maar het voelde nog steeds als een afgang. Een walk of shame… maar dan achter in een auto.
Jullie zullen begrijpen dat ik thuis direct twee nieuwe buitenbanden, een paar binnenbanden en een fietspomp heb besteld. Dit zal me niet nog een keer gebeuren. Nog een item voor op het lijstje.

Nieuwe banden

Ach, ik zal niet de enige zijn die dit ooit is overkomen. Jullie hebben misschien wel je eigen verhaal. Als je die durft te delen, lees ik dat graag in de comments hieronder. Hopelijk kan ik me dan iets minder dom voelen, hihi.